Ο Σάσα Μπάρον Κόεν ξαναχτυπά με το «Μπροϋνο» (Bruno), 3 χρόνια μετά το «Μπόρατ» (πιο αστεία ταινία της δεκαετίας για μένα), και είναι πάλι ασταμάτητος, αθεόφοβος και απίστευτος, με το προκλητικό χιούμορ του που δεν γνωρίζει έννοιες όπως ‘όρια’, ‘politically correct’ ή ‘καλό γούστο’. Ο Αυστριακός gay fashionista που θέλει να γίνει διάσημος στην Αμερική, σπέρνει το χάος (και το ανεξέλεγκτο γέλιο) στο πέρασμά του. Ίσως να μην είναι τόσο αστείος και πρωτότυπος όσο ο «Μπόρατ», αλλά επιβεβαιώνει το φοβερό ταλέντο του Σάσα, το θάρρος και το θράσος στις επιθετικές κωμικές τακτικές του και την ικανότητά του να συνδυάζει την έξυπνη, καυστική σάτιρα με τη χοντρή πλάκα.
Σινεφίλ πρόταση το «Σπίτι Με Θέα» (Home) της Γαλλοελβετίδας Ούρσουλα Μάγιερ είναι μια μαύρη σάτιρα για μια οικογένεια που ζει ήσυχα και χαρούμενα μέχρι την ώρα που ένας αυτοκινητόδρομος θα αρχίσει να περνάει ξυστά από το σπίτι τους. Η σκηνοθεσία και οι ερμηνείες (στο ρόλο της μητέρας η Ιζαμπέλ Υπέρ) στηρίζουν αποτελεσματικά το κλίμα της αλληγορίας με σουρεαλιστικές πινελιές.
Το ιταλικό «Συννεφιές με Λιακάδα» (Giorni e Nuvole) ρίχνει μια τίμια και ψύχραιμη ματιά σε ένα σύγχρονο κοινωνικό θέμα, παρακολουθώντας τον τρόπο με τον οποίο ένα ως τώρα ευκατάστατο ζευγάρι έρχεται αντιμέτωπο με το πέρασμα του άντρα στην ανεργία. Στοχευμένη η σκηνοθεσία του Σίλβιο Σολντίνι και καλές οι ερμηνείες των πρωταγωνιστών.
Το «Η Αδελφή Μου και Εγώ» (My Sister’s Keeper) του Νικ Κασσαβέτης (καμία σύγκριση με τον πατέρα του) χάνει την ευκαιρία να προχωρήσει λίγο παρακάτω τη λογική του ιατρικού – οικογενειακού μελό, μια και τελικά δεν καταφέρνει να αποφύγει τα κλισέ. Συμπαθητικές ερμηνείες από Κάμερον Ντίαζ, Άλεκ Μπόλντουιν και τις μικρές Άμπιγκεϊλ Μπρέσλιν και Σοφία Βασίλιεβα.
Το «Εντιμότατοι Διαρρήκτες» (Thick as Thieves) της έμπειρης Μίμι Λέντερ είναι ένα συνηθισμένο και μέτριο heist movie που στην Αμερική βγήκε κατευθείαν σε dvd. Ο (τυπικά επαρκής) Μόργκαν Φρήμαν και ο (ενοχλητικά κλισέ) Αντόνιο Μπαντέρας είναι οι δύο κλέφτες που συνεργάζονται για μια μεγάλη κλοπή, χωρίς να προσφέρουν ιδιαίτερες συγκινήσεις.
Το «Προς το Παρόν» του Αντώνη Καλογιάννη θέλει να είναι ένας ύμνος για την πίστη αλλά συνδυάζει αδέξια και αδιάφορα τη θρησκευτική αλληγορία και το σουρεαλιστικό στοιχείο με φόντο ένα ελληνικό νησί.
Σε επανέκδοση βγαίνει το αριστούργημα του 1959, «Ο Πορτοφολάς» (Pickpocket) του Ρομπέρ Μπρεσόν. Επηρεασμένος από το Ντοστογιέφσκι, ο μεγάλος σκηνοθέτης δείχνει πόσο αποτελεσματικό, αληθινό και αγέραστο παραμένει το λιτό κινηματογραφικό του στυλ στην ιστορία ενός νεαρού που έχει πάθος να κλέβει πορτοφόλια.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου